Idzie ich trzech. Wielcy jak szafy, krokiem marynarskim, z gołymi klatami i głowami. Często w rytmie bitu (kiedyś z magnetofonu) z komórki. Czasem z piwem. Zadowoleni z życia, głośni, z daleka oznajmiają swoje panowanie na tych terenach.
Skracanie dystansu to nie tylko przejście „na ty”.
Z okazji Majówki – nareszcie – życzę Wam pięknie spędzonego długiego weekendu, ciepła i słońca i wypoczynku. Oraz tego, żebyście nie natrafili przypadkiem na takie, uciążliwe sąsiedztwo:
Kto pierwszy ten lepszy? Może: kto pierwszy, ten grzeczniejszy? Czy też niegrzeczniejszy? To – oczywiście – zależy. Sprawdź jak się nie pogubić.
A właściwie nie savoir-vivre, tylko kilka prostych wskazówek. I nie tylko dla włosomaniaczek – dla każdego, kto ma włosy.
„No, pocałuj babcię”, „oczekuję przeprosin!”, „naprawdę muszę o to prosić?” – zauważyliście, że mamy kilka takich brzydkich nawyków językowych, które sprawiły, że życzliwość i uczynność uznajemy za przymus?
Prosty język robi furorę. Firmy chcą mówić prosto do klienta, organizacje też chcą prosto – do podopiecznych, ofiarodawców i wolontariuszy. Instytucje państwowe do niedawna wolały mówić trudno. Aż się okazało, że proste mówienie odejmuje pracy. Nie trzeba powtarzać, tłumaczyć, umawiać. I to bez tracenia autorytetu. Czym jest prosty język?
Czyli „nie przejmuj się”, „nic się nie stało”, „nie ma problemu”. Ale mówimy tak tylko wtedy, gdy sprawa lub problem, których nie ma, są potencjalnie nasze.
A w ogóle: chwalić? Jest sens? Za drobiazgi też, czy tylko za naprawdę duże rzeczy?
Kilka słów o kolejności, pierwszeństwie, czyli precedencji.
